Το ελληνικό δημοτικό σχολείο του 21ου αιώνα φέρει σημαντικές αλλαγές από το σχολείο των προγενέστερών μας. Αυτό οφείλεται στις κοινωνικοπολιτικές (π.χ πόλεμοι) και οικονομικές(π.χ φτώχεια) συνθήκες. Από διηγήσεις των παππούδων μας όλοι έχουμε λίγο πολύ στο μυαλό μας την εικόνα ενός «λιτού» σχολείου δίχως επαρκείς εγκαταστάσεις και εξοπλισμούς ακόμη και με ελλείψεις προσωπικού. Πιο συγκεκριμένα, οι αίθουσες διδασκαλίας ήταν λιγοστές, ενώ πολλές φορές το μάθημα πραγματοποιούνταν σε χώρους εξωσχολικούς, όπως η εκκλησία, κάποιο εγκαταλελειμμένο κτίριο ή ακόμη και κάποια λυόμενα του κράτους ή ως ευγενική χορηγία ενός εύπορου ιδιώτη. Επιπλέον, υπήρχαν δυσκολίες λόγω μειωμένου αριθμού βιβλίων, έλλειψη επιπρόσθετου υλικού, όπως για παράδειγμα γεωγραφικών χαρτών, πινάκων και σχολικών εργαλείων γενικότερα. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε, πως λόγω της έλλειψης αιθουσών και δασκάλων, το μάθημα γινόταν αναγκαστικά παρουσία ενός μόνο διδάσκοντα, ενώ η στέγαση δύο ή και περισσότερων τάξεων του δημοτικού πραγματοποιούνταν σε μια αίθουσα(πρόκειται για τα λεγόμενα μονοθέσια σχολεία).
Στη μετέπειτα εξέλιξη του σχολείου και ειδικότερα στην εποχή των γονιών μας, τα πράγματα σταδιακά άρχισαν να εξελίσσονται θετικά. Εξακολουθούσαν, βέβαια, να υπάρχουν προβλήματα σε πρακτικά ζητήματα καθώς οι οικονομικές δυνατότητες του κράτους και επομένως των ιδιωτών ήταν περιορισμένες. Αξέχαστη μένει στο μυαλό μας η περιγραφή των πατεράδων μας ενός μολυβιού που το μήκος του είχε φτάσει τα τέσσερα εκατοστά, ή της χρήσης μαχαιριού που αντικαθιστούσε την ξύστρα του μολυβιού. Ωστόσο, ο αριθμός του προσωπικού σιγά-σιγά αυξάνονταν και έτεινε να φτάσει σε ένα ικανοποιητικό βαθμό.
Αργότερα, κατά τη δεκαετία του 1995-2005 παρατηρούμε την αποκατάσταση σε πλέον ικανοποιητικό βαθμό του υλικού εξοπλισμού που αναφέραμε παραπάνω. Ειδικότερα, οι γονείς άρχισαν να ξοδεύουν περισσότερα χρήματα για τα σχολικά εργαλεία των παιδιών τους, τα οποία είχαν πια τη δυνατότητα ακόμη και να παρακολουθούν π.χ διάφορα ντοκιμαντέρ στην τηλεόραση που υπήρχε στο χώρο της βιβλιοθήκης με τη βοήθεια ενός προτζέκτορα (projector). Επίσης, όσον αφορά τον αριθμό του εκπαιδευτικού προσωπικού, αυτός υπερείχε σε σχέση με την προηγούμενη γενιά. Επομένως, εφόσον αρκετά ουσιαστικά προβλήματα είχαν επιλυθεί εμφανίζονται δειλά-δειλά στο προσκήνιο οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές. Σταδιακά, ολοένα και αυξάνονταν ο αριθμός των δημοτικών σχολείων που παρείχε στους μαθητές αίθουσες με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, αν και κάποια από αυτά εξακολουθούσαν να υστερούν σ’ αυτό το ζήτημα.
Όπως δημοσιεύει και στο site http://www.webvistas.org/topic/77-το-διαδίκτυο-στο-δημοτικό/ η φοιτήτρια του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Κική Κοκκινίδου τον Ιούνιο του 2000 διαπιστώθηκε ότι ήταν πλέον καιρός να επιχειρηθεί μια πρώτη καταγραφή της συμμετοχής των δημοτικών ελληνικών σχολείων στο διαδίκτυο. Μέχρι τότε μόνο κάποια ιδιωτικά σχολεία είχαν σε ικανοποιητικό βαθμό διαδίκτυο, κάτι που ακούγεται λογικό λόγω της οικονομικής δυνατότητας που είχαν σε σχέση με τα δημόσια και του έντονου ανταγωνισμού που υπήρχε, και υπάρχει ακόμη και σήμερα, στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης με την δημόσια, ώστε να προτιμούνται τα δεύτερα. Βέβαια το 1997 υπήρξαν κάποια δημόσια δημοτικά σχολεία με ιστοσελίδα στο διαδίκτυο. Αυτά ήταν τα 13ο και 21ο δημοτικά σχολεία Κερατσινίου και τα 7ο και 11ο Γλυφάδας. Όπως διαπιστώνουμε, αυτός ο αριθμός ήταν μηδαμινός και άγγιζε μόλις το 4, αριθμός που ακούγεται απίθανος στις μέρες μας. Στην πορεία βέβαια, καθώς ζούμε στην εποχή της τεχνολογικής και της πληροφορικής έκρηξης και της επανάστασης της γνώσης, τα πράγματα πήραν άλλη τροπή και οι υπολογιστές έχουν εισβάλει κυριολεκτικά στη ζωή μας όπως και τη ζωή των μαθητών, ακόμη και αυτών που φοιτούν στο δημοτικό και μάλιστα όχι απλά εισέβαλλαν αλλά εισέβαλλαν και σε καθημερινή βάση. Σύμφωνα με έρευνες διαπιστώνεται ότι καθημερινώς γίνονται καταχωρήσεις σχολείων στο διαδίκτυο. Επίσης, είναι αξιόλογο να αναφερθεί ότι μεγάλος αριθμός σχολείων έχει καταφέρει, έπειτα από υπεράνθρωπες προσπάθειες, να έχει σήμερα ξεχωριστές αίθουσες με ηλεκτρονικούς υπολογιστές, όπου οι μαθητές μπορούν να εξοικειωθούν με αυτούς και να διδαχτούν το μάθημα της πληροφορικής, απαραίτητο στην εποχή που ζούμε. Αυτές οι αίθουσες έχουν καταφέρει, με την οικονομική βοήθεια εξωτερικών παραγόντων (ιδιωτικών φορέων) και με την συμμετοχή των άμεσα ενδιαφερόμενων για καλύτερη εκπαίδευση (εκπαιδευτικών, γονέων) να είναι πλέον πλήρως εξοπλισμένες.
Παρακάτω θα αναφερθούμε με περισσότερες λεπτομέρειες σε ζητήματα όπως: οι εφαρμογές του διαδικτύου στην δημοτική εκπαίδευση, οι προϋποθέσεις ύπαρξης του διαδικτύου στο δημοτικό, η αναγκαιότητά του, η αντιμετώπισή του από τους μαθητές και τους δασκάλους, καθώς και τα πλεονεκτήματα και τους κινδύνους του.
